Wyspiański i Kazandzakis nigdy się nie spotkali, zapewne też nic o sobie wzajemnie nie wiedzieli. Dzielili jednak wiele modnych na przełomie wieków lektur, pozostawali pod wpływem tych samych literackich i artystycznych prądów, studiowali tych samych popularnych wówczas filozofów (Nietzsche, Bergson, Schopenhauer), a skomplikowane tragiczne losy obu ich ojczyzn ‒ Polski i Grecji ‒ spowodowały, że w centrum ich twórczości znalazło się to samo fundamentalne pojęcie: wolność.

[...] Obaj ‒ Wyspiański i Kazandzakis ‒ zafascynowani byli antykiem greckim i ważną część ich dorobku stanowią utwory o tematyce zaczerpniętej z mitologii czy historii greckiej bądź wykorzystujące symbolikę antyczną, co zresztą wiązało się z trendami modernistycznymi i zainteresowaniem tragedią antyczną.

z wprowadzenia Małgorzaty Borowskiej