Jan Okoń, profesor zwyczajny w Uniwersytecie Łódzkim, wyrósł jako badacz teatru i dawnej literatury w krakowskim środowisku akademickim: tu studiował w Uniwersytecie Jagiellońskim, tu zdobył doktorat; pracował m.in. w Akademii Pedagogicznej w Krakowie, a także w Uniwersytecie Państwowym w Mediolanie. Jest autorem podstawowej monografii o teatrze jezuitów: Dramat i teatr szkolny. Sceny jezuickie w XVII wieku (1970) oraz naukowych edycji Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim i Staropolskich pastorałek dramatycznych, ale też opracowania edytorskiego Poezji i dramatów Karola Wojtyły-Jana Pawła II. Rozprawy zebrane w obecnym tomie są próbą współczesnego spojrzenia na teatr jezuitów i przybliżenia jego realiów dzisiejszemu odbiorcy; pokazu ją, jakie budził zgorszenie i jakie tłumy przyciągał na początku, jak rozwijał formy wizualne kultury i jak kształtował nową świadomość, otwartą na świat. Opowiada o książętach ruskich na scenie i o carze Piotrze I jako widzu przedstawienia; o męczennikach w Hiszpanii, o Genezjuszu, patronie sztuki aktorskiej, i o Mikołaju Radziwille Sierotce, sławnym pielgrzymie do Ziemi Świętej, a po upływie półtora wieku bohaterze dramatu zapustnego; o sztuce aktorskiej i Włochach jako urodzonych aktorach, a także o rozwoju badań teatrologicznych w Niemczech i Austrii, na Ukrainie i w Rosji.