„Juliusz Kleiner nazwał Samuela Zborowskiego «najdziwniejszym poematem literatury polskiej» i w istocie utwór ten zajmuje w literaturze polskiej miejsce niezwykłe. Dziś pozycja dramatu wśród dzieł polskiego romantyzmu jest szczególna – bardzo wysoka, można nawet zaryzykować stwierdzenie, że w pewien sposób nawet porównywalna z Mickiewiczowskimi Dziadami. Już zresztą Wilam Horzyca i Leon Schiller uważali, że jest to tekst wielki, mogący – ze względu na problematykę narodową – konkurować z Dziadami”.

„U progu trzeciego tysiąclecia, w chwili wystawiającej na próbę naszą pamięć historyczną i zdolność zachowania tożsamości, możemy uznać dramaty Słowackiego za fascynujące wyzwanie. Jest ono adresowane do tych twórców, którzy zechcą w języku najszlachetniejszej tradycji formułować współczesne pytania egzystencjalne, nie rezygnując zarazem z pojęcia narodowej wspólnoty historycznej”.

„Niezwykłe, arcytrudne dzieło Słowackiego zostało poddane wielostronnemu oglądowi. W efekcie czytelnik otrzymuje różnorodne opracowania, raz wzajemnie uzupełniające się, raz krzyżujące, nawet grożące interpretacyjnymi kolizjami. To naturalne – to wręcz walor tak skonstruowanej książki”.