Monografia wiersza pisanego w latach 1954-1956, który Tadeusz Różewicz poświęcił śmierci żydowskiego dziecka. Studium źródłowe, skupiające się na kształtowaniu utworu – jego struktury, odniesień do realiów wojennych, do dziecięcych świadectw prześladowania i zagłady Żydów, do ideologii i propagandy narodowego socjalizmu, wreszcie zaś do tradycji literackiej oraz religijnej (chrześcijańskiej i żydowskiej). Książka ukazuje, jak poeta „po końcu świata” podejmuje zadanie tworzenia nowej poezji, szukając drogi do wyrażenia „rzeczy” – jak pisał Julian Przyboś – „najokropniejszej od istnienia naszej planety”.
Aktualności
Wykład: „Ślonskość: Historia i dynamika tożsamości”
Dr Krzysztof Rybak otrzymał stypendium FNP
Oferty zatrudnienia na Wydziale „Artes Liberales”
Biblioteka
POEZJA TWORZONA PO ŁEMKOWSKU, WILAMOWSKU I KASZUBSKU
Konferencja: „Multilingualism in Latgale. Past – Present – Prospects for the Future”
Seminarium: „Ewolucja piękna?”