„Zasadniczą zaletę książki stanowi dwoistość perspektywy – Bizancjum oglądane jest zarówno w optyce Wschodu, jak Zachodu. Sprzyja to demaskowaniu stereotypów, przybliżaniu powierzchownie ocenianego dorobku bizantyjskiej kultury, odsłanianiu jej różnorodności, wewnętrznych napięć, niezwykłego wymiaru poszukiwań duchowych oraz ich konsekwencji egzystencjalnych, co znacznie wykracza poza fascynację filologią i estetyką ikony, stanowiących stały topos w badaniach bizantynistów”.

„Zebrane w tomie rozprawy podają rzetelną i zaktualizowaną informację o Bizancjum i o Prawosławiu, o wschodniosłowiańskiej kulturze i sztuce, mówią, czym zachodniosłowiańska, na katolicyzmie ufundowana kulturowa formacja, była dla formacji wschodniej, o bizantyjskiej genealogii i prawosławnym charakterze; obrazują i przekonują, jak poważną kwestię stanowi ów bizantyński Wschód dla słowiańskich kultur Zachodu, w tym dla kultury polskiej. Ile tu jest zapomnianych lub z różnych powodów pomijanych w badaniach wątków i jak głębokie są związki, które koniecznie znać powinniśmy i o których pamiętać nam wypada przy każdej próbie zrozumienia charakteru i sensu naszych dziejów”.